شروع

همیشه در آخرین مرحله، پناه و مأوای من قلم و خش خش کشیده شدن خودکار روی کاغذ بوده و هست.

این روزها امّا، فضا از نوشتن درونی من گذشته . اعتقاد قلبی من این هست که هرکس حتی اندک توانایی در قلم لغزی داره، مسئوله . 

به قول مرحوم دکتر شریعتی، پدر مادر ما متهمیم ؛ مسئولین-کشور ما متهمیم!

متهمیم به سکوت و داخل پیله موندن. 

نویسنده، رسالتش لغزاندن قلم روی کاغذ روشن گریست .

می نویسیم

از عشق

از نفرت

از درون، امّا رسالت انسانی و ملّی رو نباید فراموش کرد.

اگر ذره ای اشتباه در قبال سکوت من و تو باشه، اونوقت ما متهمیم ...

من برگشتم.

با کوله بار تجربه و تغییرات.

بسم الله :)