همیشه در آخرین مرحله، پناه و مأوای من قلم و خش خش کشیده شدن خودکار روی کاغذ بوده و هست.
این روزها امّا، فضا از نوشتن درونی من گذشته . اعتقاد قلبی من این هست که هرکس حتی اندک توانایی در قلم لغزی داره، مسئوله .
به قول مرحوم دکتر شریعتی، پدر مادر ما متهمیم ؛ مسئولین-کشور ما متهمیم!
متهمیم به سکوت و داخل پیله موندن.
نویسنده، رسالتش لغزاندن قلم روی کاغذ روشن گریست .
می نویسیم
از عشق
از نفرت
از درون، امّا رسالت انسانی و ملّی رو نباید فراموش کرد.
اگر ذره ای اشتباه در قبال سکوت من و تو باشه، اونوقت ما متهمیم ...
من برگشتم.
با کوله بار تجربه و تغییرات.
بسم الله :)
